Ο έρωτας είναι μια εγωιστική θέση, μια μοναχική διαδρομή με προορισμό την τρέλα, την οδύνη, την παρανόηση εναντιωμένη στην βαθύτερη νόηση των όσων σε ορίζουν έξω από την κυριαρχία σου, έξω από το βασίλειο σου που καθορίζεις και επιβάλλεις. Ο έρωτας σου επιβάλλεται και σε καθορίζει. Αυτό σου μάθανε. Όταν σου χτυπάει την πόρτα ξεκινάς πάντα με μια αντίδραση. Φαντάζει να είναι το μόνο που θέλεις να κάνεις, το λέει και το άσμα «αντίδραση, αντίδραση το μόνο που θα κάνω». Και δεν θες να αφεθείς -κλαις να παραδοθείς- , οχυρώνεσαι, αποσπάς το ενδιαφέρον σου από το υποκείμενο του πόθου σου, χάνεσαι σε μεταφράσεις, σε βιωματικές συμπεριφορές, σε ανούσιες επικοινωνίες, κοινωνείς το αδιάφορο, και σηκώνεις το περίστροφο με τραβηγμένη ασφάλεια μα δίχως σφαίρες. Απειλείς εφόσον απειλείσαι, μα είσαι ήδη αφοπλισμένος. Πάντα θα είσαι αμάθητος στον έρωτα αν ζεις με ψευδαισθήσεις. Τρομάζει, και ας μοιάζει με τα μικρά παιδιά που τραμπαλίζονται στις παιδικές χαρές. Δεν είναι παιδική χαρά, το ξέρω. Το ξέρεις και εσύ. Μα έχει μια τέτοια χάρη και χαρά που τη βρίσκεις μόνο σε αθώα …