Γράφει ο Γιάγκος Πλατής Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1993. Πέρα από τα λίγα πρώτα χρόνια της εμφάνισής μου στον πλανήτη, που ζούσαμε στα Σεπόλια, από τα 4 μου είμαι θρέμμα της Κυψέλης και της ευρύτερης περιοχής των Πατησίων. Πέρασα στην Αθήνα τα παιδικά, τα σχολικά και πλέον τα φοιτητικά μου χρόνια. Είμαι από αυτούς που περπατάνε πολύ. Και όχι μόνο για τη σωματική άσκηση αλλά κυρίως για την πνευματική χαλάρωση που μου προσφέρει. Η αλήθεια είναι κιόλας ότι τα μέσα μαζικής μεταφοράς στην Αθήνα κουράζουν και συχνά ακινητοποιούνται, οπότε το περπάτημα είναι ένας εποικοδομητικός τρόπος να βρίσκομαι έγκαιρα στις υποχρεώσεις μου. Πολλές φορές, όταν τα συναισθήματα και οι σκέψεις με κυριεύουν, το ρίχνω στην πεζοπορία… Συνήθως, όταν θέλω να βάλω τα πράγματα σε τάξη στο κεφάλι μου ή όταν θέλω να ηρεμήσω. Βέβαια, το να περπατάω στην πόλη ήταν και η ευκαιρία που μόνος έδωσα στον εαυτό μου, ώστε να την ξαναγαπήσω και να παρατηρήσω προσεκτικά τις ομορφιές της. Είναι πολλά τα μέρη που με βρίσκουν να χάνομαι μέσα τους αλλά με κανένα δεν αλλάζω την …

Γράφει η Vicky Nikiforidou Χρόνια ολόκληρα είχα να σε δω. Να μπλεχτώ στους δρόμους σου, να κολλήσω στην κίνηση, να αντικρίσω τα μεγάλα κτήρια και να μπω στους ρυθμούς της καθημερινότητάς σου. Είσαι ίδια όπως σε άφησα; Βαγόνι εφτά, με διάφορους και τόσο διαφορετικούς ανθρώπους μεταξύ τους. Άλλοι για κάποια δουλειά, άλλοι για βόλτα και άλλοι για να βρούνε την τύχη τους. Μέσα από τα graffiti στο τζάμι διακρίνω τον σταθμό. Κάνω το βήμα και είμαι εδώ. Ο αέρας σου και ο βιαστικός κόσμος τριγύρω μου το επιβεβαιώνουν. Καθυστερώ για τον ηλεκτρικό, μπερδεύομαι στο μετρό και μπλέκομαι στο τρόλεϊ. Ξαφνικά Σύνταγμα. Ρίχνω μια ματιά στην Βουλή, περνάω από την πλατεία, κατηφορίζω στην Ερμού και βρίσκομαι Μοναστηράκι. Τριγυρνάω στους δρόμους με τους μικροπωλητές, χαζεύω και αρχίζω να μαζεύω από τις εικόνες σου. Πετάγομαι και λίγο πιο δίπλα, Ψυρρή. Δεν σκοπεύω να κάτσω πολύ. Κρίμα! Χάνομαι τελικά. Τα γέλια από τα μικρά μαγαζάκια δίνουν την αίσθηση της ζωής. Το ένα στενό διαδέχεται το άλλο και ο ήλιος πέφτει πάνω τους τόσο μοναδικά. Αυτή είναι η κατάλληλη ώρα. …

Γράφει ο Γιάγκος Πλατής Ο Κώστας Καρυωτάκης (1896 – 1928) ήταν ποιητής και πεζογράφος. Θεωρείται ως ο κυριότερος εκφραστής της σύγχρονης λυρικής ποίησης της Ελλάδας. Το συγκεκριμένο κείμενο δεν αποτελεί φιλολογική εξέταση στο έργο του ούτε εγκυκλοπαιδική ματιά στη ζωή και την ποιητική του ικανότητα. Το κείμενο αυτό είναι η εναπόθεση ενός από τα ωραιότερα και πιο νοσταλγικά του ποιήματα, γραμμένο για τις περιπέτειές του στην Αθήνα. Πριν όμως διαβάσουμε το ποιήμα, αξίζουν δυο λόγια για τη σχέση του ποιητή με την πρωτεύουσα. Στα 13 του χρόνια ήρθε στην Αθήνα για 2 χρόνια (1909 – 1911) με τους γονείς και τα αδέρφια του, καθώς άλλαζαν συχνά τόπο διαμονής, επειδή ο πατέρας του εργαζόταν ως νομομηχανικός. Επέστρεψε στην Αθήνα το 1914, για να σπουδάσει νομική, την οποία τελείωσε το 1917. Εκείνη την περίοδο γνώρισε το συμφοιτητή του Χαρίλαο Σακελλαριάδη και έμειναν φίλοι μέχρι το τέλος της ζωής του. Τότε, ήταν που άρχισε να δημοσιεύει και ποιήματά του σε περιοδικά και εφημερίδες. Μετά την απόκτηση του πτυχίου του, εργάστηκε ένα σύντομο χρόνικο διάστημα ως δικήγορος πριν γίνει δημόσιος …